Een suggestieve verkenning van de relatie tussen architectuur, tijd en verval. Dit project onderzoekt de vergankelijkheid van structuren door erosie als ontwerpelement te gebruiken. Voor een vrouw met seplofobie wordt het huis een aangrijpende metafoor voor de reis naar de dood.
De schoonheid van verval
In de bouwsector is er een grote weerstand tegen het nadenken over de vergankelijkheid van structuren. Dit hangt voornamelijk samen met onze moeite om veranderingen te accepteren die we niet kunnen beheersen. House of Salt, als een theoretisch project, gaat daar scherp tegenin en stelt voor dat het publiek toeval, verval en veroudering accepteert.
De bitterszoete tegenstelling
De geometrische botsing tussen de vierkantheid van wit zout en de organisch gevormde klei-interieurs belichaamt de bitterszoete tegenstelling van leven en verval, controle en proces. Terwijl het vierkant puur en gecontroleerd lijkt, is het ook scherp en koud, en hoewel de afgeronde interieurs doorboord, genest en verwarrend lijken, zijn ze ook warm en omvattend. In deze tegenstelling verkondigt het Huis van Zout tegelijkertijd het probleem en de oplossing, een huis om bloot te stellen, te confronteren en te omarmen.
Ontwerpen met Erosie
Tijd en erosie worden in het ontwerp van de ruimtes meegenomen. De kamers bovenaan zijn als eerste bedoeld om door eenvoudige watererosie om te vormen tot tuinen en terrassen. Studio, woonkamer, eetkamer, keuken en ten slotte de slaapkamer, waar de eigenaar haar laatste adem kan uitblazen voordat ze in haar eigen huis sterft. Het ritme van haar leven wordt door het huis gevolgd, dat steeds toegankelijker, kleiner en gemakkelijker te onderhouden wordt.