Van emoji tot mand – BASK IT!

Toen het werk in coronatijd wat stilviel, raakte Adrianus Kundert met de Canadese ontwerper Jamie Wolfond aan het chatten over weefsels. Dat leidde tot de gezamenlijke oprichting van de inmiddels populaire Basketclub. “Het idee was een internationale weefgroep te starten die het midden houdt tussen een vrijdagmiddagborrel en een maakclubje”, zegt Kundert. Hij benaderde kwalitatief goede designers uit zijn netwerk, zoals Bertjan Pot, Esmeé Hofman, Simone Post, Rein Reitsma en Mae Engelgeer, die lid zijn van de club. Vanwege covid was een fysieke community niet mogelijk. En zo werd het een Instagram-club die na de zomer 3.000, en inmiddels 20,8 k volgers heeft. “Op dat moment werkte dat goed. Er was behoefte aan, het genereerde betrokkenheid en leverde frisse energie op bij de makers”, zegt hij.

Kennisuitwisseling en contact tussen gelijkgestemden

Elke week bedenken de oprichters een nieuwe eenvoudige opdracht in de vorm van een emoji. De eerste week was het een sinaasappelmandje, de tweede week een kattenmand. Wat eromheen gebeurt, is ook belangrijk, vindt Kundert. “Het project zorgt voor contact en kennisuitwisseling tussen gelijkgestemde makers en vlechters en we bieden een hedendaags podium aan het ambacht van het weven en vlechten.” Zowel de Insta-pagina van Basketclub, de expositie HOW&WOW BASK IT! tijdens DDW, en het jaarprogramma met lezingen van internationale mandenvlechters laten de rijkdom en reikwijdte van het mandenvlechten zien. Net als de masterclasses van onder andere professional Esmé Hofman en Chris Kabel die onderzoek deed naar een heggenvlechter, en vlechtwerk in Azië.

Op nieuwe manier naar oude ambacht kijken

“Er zijn vele manieren om het vak te benaderen”, zegt Kundert. “Ik ben niet geïnteresseerd in het verfijnen van traditionele crafts maar wil de kwaliteit van ambachten die mij intrigeren, vertalen naar de toekomst. Ik kijk vanuit een nieuwe invalshoek naar bestaande materialen, technieken en vormen en kom door experiment tot een innovatief product met een nieuwe esthetiek. Ik vind nieuwe materialen ook interessant, zoals foam-touw, papier en plaatmateriaal, maar ook de geïndustrialiseerde technieken van nu. Er zijn nog veel onontdekte, onontgonnen, opwindende gebieden van ontwerpend onderzoek”, meent hij.

Link tussen ambacht en industrie

De experimenten leiden het liefst tot unieke seriële producten. Jamie Wolfond pitchte zijn mand aan een merk en Kundert maakte CAP, een baseballpet met een complex weefpatroon van machinaal gesneden stroken waterafstotend papierleer (ook wel vegan leer genoemd) die hij met de hand in de gewenste 3D-vorm vlecht en via Kickstarter verkoopt. Ook ontwikkelt hij als een ware uitvinder een grappig uitziende zelfgemaakte 3D-mandenvlechtmachine met spoelen die banden om elkaar heen wikkelen. Als het werkt, is het de eerste mandenvlechtmachine ooit gemaakt. Dat past bij zijn missie: de link leggen tussen ambacht en de industrie, “De eeuwenoude techniek van het mandenvlechten is aan het verdwijnen. Het aantal professionele mandenvlechters is op één hand te tellen. De industrie moet het handwerk meer omarmen en toekomst bieden aan machinaal ondersteunde ambachten. De computer kan dingen die je met je handen niet kunt maken. Andersom kun je met je handen een vormentaal, esthetiek en materialiteit bereiken die de computer niet kan evenaren. Dat geldt bijvoorbeeld voor mijn Bubble-vazen: het imperfecte zorgt voor een persoonlijker en mooier product.”

Meer focus op creatief en autonoom werk

Kundert is in 2015 afgestudeerd aan de Design Academy Eindhoven met zijn Ripening Rugs, vloerkleden die aan schoonheid toenemen naarmate ze slijten. Momenteel werkt hij vanuit Berlijn, waar hij een studio heeft bij Hella Jongerius. Hij maakte producten, interieurs en ruimtelijke ontwerpen en had een eigen goedlopend label ODDNESS. “Doordat er ook veel zaken bij komen kijken, zoals op dure beurzen staan zonder dat er orders uit voortkomen, het leuren met je product bij producenten en het regelen van de verkoop, had ik geen tijd en energie meer voor het echte maken. Ik vond het een moeilijke keuze, want ik vind allebei boeiend, maar ik had behoefte aan meer focus. Daarom heb ik besloten om mezelf volledig te richten op het maken van autonoom werk en op opdrachten waarin ik mijn creativiteit kwijt kan, zoals voor de winkel van Susan Bijl”, zegt de ontwerper. Als het aan hem ligt, liggen er genoeg ideeën te wachten om iets mee te doen. Daarnaast zit er nog veel potentie in de Basketclub als internationaal platform. Er is een nieuwe website: Basketclub.world met profielen van de makers, uitgelichte projecten, tutorials en wellicht volgt er een veiling. “Volgend jaar wil ik naar de Milan Design Week, waar alle leden van de club elkaar kunnen ontmoeten. Ik ga nu op zoek naar een partner om daar samen mee te presenteren.”